Als ik een roman vertaal die in onze tijd speelt, in een min of meer toegankelijk oord, bij voorkeur niet te ver weg, dan gebruik ik graag mijn vakantie om ter plekke een kijkje te nemen. Soms doelgericht, omdat ik met eigen ogen wil zien hoe een gebouw, een berg, een uitzicht of een in de roman beschreven pluk bomen er precies uitziet, soms ook om te snuffelen, te voelen, de sfeer op te snuiven. Het liefst doe ik dat vlak nadat ik de vertaling heb ingeleverd. Ik ken de tekst dan bijna van buiten en kan die als het ware los van het boek vergelijken met wat ik zie, hoor en ruik. Soms komen er dan andere, betere woorden bij me op dan ik in de vertaling heb gebruikt. En het mooie van die periode is dat ik de vertaling na thuiskomst terugkrijg van de corrector, zodat ik nog veranderingen kan aanbrengen. De romans van Esther Kinsky lenen zich goed voor deze werkwijze. Ik heb er profijt van gehad toen ik Hain (Kreupelhout, 2019) vertaalde, in het kader daarvan een paar weken in Lazio, de streek rond Rome, verbleef, en ging houden van dorpen die ik anders nooit had leren kennen, zoals Olevano; ik betreurde het zeer toen ik tijdens het vertalen van Am Fluß (Langs de rivier, 2020) niet naar Londen kon vanwege Covid; en dit jaar ben ik in mei tussen deadline en drukproef in voor Rombo (2022) naar Friuli-Venezia Giulia gereisd, het gebied in Noord-Italië dat in 1976 werd getroffen door twee aardbevingen. Een van de sleutelzinnen in die roman luidt: ‘Het landschap vergeet niet wat het heeft meegemaakt’, en dat ervaar je daar elke dag. De sporen van de aardbeving zijn overal, je ziet ze, je hoort ze in de herinneringen van de mensen. Mijn partner en ik logeerden er bij de auteur, die ons plekken liet zien die je zelf als buitenstaander niet zo snel vindt, en het was heerlijk om met de kennis die ik had opgedaan nog even te schaven en beitelen aan mijn vertaling, voordat ik de definitieve versie inleverde.