Als literair vertaler krijg je vaak de vraag of je de schrijver van het boek dat je hebt vertaald ook persoonlijk kent. Voor zover de schrijver nog leeft, is het antwoord meestal ja. Om te beginnen heb je altijd wel een paar vragen. Zelf doe ik het zo: als ik voor het eerst een boek van een mij nog
onbekende schrijver vertaal, mail ik haar of hem vlak nadat ik ben begonnen. Ik stel me voor en vraag of ik eventueel aan het eind van mijn werkzaamheden wat vragen mag stellen over dingen die niet duidelijk zijn. Ik stel die vragen het liefst pas allemaal tegelijk bij het naderen van de deadline, a) omdat ik de schrijver niet met elk probleem apart lastig wil vallen, en b) omdat problemen zich tijdens het werk soms vanzelf oplossen. Vrijwel altijd krijg je een vriendelijk mailtje terug, zodat het eerste contact is gelegd. En vaak volgt er dan een persoonlijke ontmoeting als de schrijver of schrijfster in kwestie in Nederland is voor de presentatie van de vertaling, of in het kader van een literair festival of iets dergelijks. Het is altijd een spannend moment. Beantwoordt het beeld dat je je op grond van het vertaalde boek en de mailwisseling hebt gevormd aan de werkelijkheid? Heb je een klik? Lig je elkaar? Groeit het contact – zeker als je een aantal titels van iemand vertaalt – zelfs uit tot een soort werkgerelateerde vriendschap? Of blijft het bij een puur zakelijke ontmoeting? Van Julia Schoch vertaalde ik Het liefdespaar van de eeuw (Arbeiderspers 2024), het tweede deel van een trilogie die Biographie einer Frau heet. Gisteren trad Julia Schoch met dit boek op in Den Haag op
Crossing Border, een jaarlijks festival dat zich richt op nieuwe popmuziek en literatuur. Zoals gebruikelijk bij dit soort gelegenheden gingen we van tevoren met een paar mensen van de uitgeverij uit eten. Wat was dat leuk! Bij het vertalen van haar autofictieve roman had ik, los van andere literaire kwaliteiten, vooral genoten van de ironie en zelfspot van de hoofdpersoon. Was de auteur in het echte leven ook zo geestig? Een volmondig ja. Niet op een extraverte, lolbroekerige manier, eerder tongue-in-cheek, met de bescheidenheid van iemand die zich niet op de voorgrond wil plaatsen maar die wel weet wat ze kán en wat ze waard is. Het liefdespaar van de eeuw is in Nederland goed ontvangen en een Nederlandse vertaling van de twee andere delen van de trilogie ligt voor de hand. Ik verheug me op die opdrachten én op nieuwe ontmoetingen met Julia Schoch.